چوپانی مشغول چراندن گله گوسفندان خود در یک مرغزار دورافتاده بود.
ناگهان سروکلهی یک اتومبیل جدید کروکی از میان گرد و غبار
جادههای خاکی پیدا میشود.
رانندهی آن اتومبیل که یک مرد جوان با لباس شیک ، کفشهای Gucci ،
عینک Ray-Ban و کراوات YSL بود، سرش را از پنجره اتومبیل بیرون
آورد و پرسید: اگر من به تو بگویم که دقیقا چند راس گوسفند داری،
یکی از آنها را به من خواهی داد؟
چوپان نگاهی به جوان تازه به دورانرسیده و نگاهی به رمهاش که به
آرامی در حال چریدن بود، انداخت و با وقار خاصی جواب مثبت داد.
جوان، ماشین خود را در گوشهای پارک کرد و کامپیوتر Notebook خود
را به سرعت از ماشین بیرون آورد، آن را به یک تلفن راه دور وصل
کرد، وارد صفحهی NASA روی اینترنت، جایی که میتوانست سیستم
جستجوی ماهوارهای ( GPS ) را فعال کند، شد.
منطقه ی چراگاه را مشخص کرد، یک بانک اطلاعاتی با 60 صفحهی کاربرگ
Excel را به وجود آورد و فرمول پیچیدهی عملیاتی را وارد کامپیوتر
کرد.
بالاخره 150 صفحه ی اطلاعات خروجی سیستم را توسط یک چاپگر
مینیاتوری همراهش چاپ کرد و آنگاه در حالی که آنها را به چوپان
میداد، گفت : .... شما در اینجا دقیقا 1586 گوسفند داری.
چوپان گفت: درست است. حالا همینطور که قبلا توافق کردیم، میتوانی
یکی از گوسفندها را ببری.
آنگاه به نظاره ی مرد جوان که مشغول انتخاب کردن و قرار دادن آن
گوسفند در داخل اتومبیلش بود، پرداخت.
وقتی کار انتخاب آن مرد تمام شد، چوپان رو به او کرد و گفت: اگر من
دقیقا به تو بگویم که چه کاره هستی، گوسفند مرا پس خواهی داد؟
مرد جوان پاسخ داد: آری، چرا که نه!
چوپان گفت: تو یک مشاور هستی.
مرد جوان گفت: راست میگویی، اما به من بگو که این را از کجا حدس
زدی؟
چوپان پاسخ داد: کار سادهای است.
بدون اینکه کسی از تو خواسته باشد، به اینجا آمدی.
برای پاسخ دادن به سوالی که خود من جواب آن را از قبل میدانستم،
مزد خواستی.
مضافا، اینکه هیچ چیز راجع به کسب و کار من نمیدانی، چون به جای
گوسفند، سگ مرا برداشتید!
تعدادى پیرزن با اتوبوس عازم تورى تفریحى بودند. پس از مدتى یکى از پیرزنان به پشت راننده زد و یک مشت بادام به او تعارف کرد.
راننده تشکر کرد و بادام‌ها را گرفت و خورد. در حدود ٤٥ دقیقه بعد دوباره پیرزن با یک مشت بادام نزد راننده آمد و بادام‌ها را به او تعارف کرد. راننده باز هم تشکر کرد و بادام‌ها را گرفت و خورد.این کار دوبار دیگر هم تکرار شد تا آن که بار پنجم که پیرزن باز با یک مشت بادام سراغ راننده آمد، راننده از او پرسید چرا خودتان بادام‌ها را نمى‌خورید؟ پیرزن گفت چون ما دندان نداریم. راننده که خیلى کنجکاو شده بود پرسید پس چرا آنها را خریده‌اید؟ پیرزن گفت ما شکلات روى بادام‌ها را خیلى دوست داریم
شفای
پادشاه!
پادشاهی پس از اینکه بیمار شد گفت: «نصف قلمرو پادشاهی ام را به
کسی می دهم که بتواند مرا معالجه کند»
تمام آدم های دانا دور هم جمع شدند تا ببیند چطور می شود شاه را
معالجه کرد، اما هیچ یک ندانست.
تنها یکی از مردان دانا گفت :که فکر می کند می تواند شاه را معالجه
کند.
اگر یک آدم خوشبخت را پیدا کنید، پیراهنش را بردارید و تن شاه
کنید، شاه معالجه می شود.
شاه پیک هایش را برای پیدا کردن یک آدم خوشبخت فرستاد.
آن ها در سرتاسر مملکت سفر کردند ولی نتوانستند آدم خوشبختی پیدا
کنند.
حتی یک نفر پیدا نشد که کاملا راضی باشد.
آن که ثروت داشت، بیمار بود.
آن که سالم بود در فقر دست و پا می زد، یا اگر سالم و ثروتمند بود
زن و زندگی بدی داشت.
یا اگر فرزندی داشت، فرزندانش بد بودند.
خلاصه هر آدمی چیزی داشت که از آن گله و شکایت کند.
آخرهای یک شب، پسر شاه از کنار کلبه ای محقر و فقیرانه رد می شد که
شنید یک نفر دارد چیزهایی می گوید.
« شکر خدا که کارم را تمام کرده ام. سیر و پر غذا خورده ام و می
توانم دراز بکشم و بخوابم! چه چیز دیگری می توانم بخواهم؟»
پسر شاه خوشحال شد و دستور داد که پیراهن مرد را بگیرند و پیش شاه
بیاورند و به مرد هم هر چقدر بخواهد بدهند.
پیک ها برای بیرون آوردن پیراهن مرد توی کلبه رفتند، اما مرد
خوشبخت آن قدر فقیر بود که پیراهن نداشت!!
پروفسور حسابی چند نظریه مهم در علم فیزیک داشتند که مهم ترین
وآخرین آن ها نظریه بی نهایت بودن ذرات بود، در این ارتباط با
چندین دانشمند اروپایی مکاتبه و ملاقات می کنند و همه آنها توصیه
می کنند که بهتر است که بطور مستقیم با دفتر پروفسور انیشتین تماس
بگیرد بنابراین ایشان نامه ای همراه با محاسبات مربوطه را برای
دفتر ایشان در دانشگاه پرینستون می فرستند بعد از مدتی ایشان به
این دانشگاه دعوت میشوند و وقت ملاقاتی با دستیار انیشتین برایشان
مشخص میشود پس ازملاقات با پروفسور شتراووس به ایشان گفته می شود
که برای شما وقت ملاقاتی با پروفسور انیشتین تعیین می شود که نظریه
خود را بصورت حضوری با ایشان مطرح کنید.
پروفسور حسابی این ملاقات را چنین توصیف می کنند:
وقتی برای اولین بار با بزرگترین دانشمند فیزیک جهان آلبرت انیشتین
روبرو شدم ایشان را بی اندازه ساده، آرام و متواضع یافتم و البته
فوق العاده مودب و صمیمی! زودتر از من در اتاق انتظار دفتر خودش،
به انتظار من نشسته بود و وقتی من وارد شدم با استقبالی گرم مرا به
دفترکارش برد و بدون اینکه پشت میزش بنشیند کنار من روی مبل نشست،
نظریه خود را درارتباط با بی نهایت بودن ذرات برای ایشان توضیح
دادم، بعد از اینکه نگاهی به برگه های محاسباتی من انداختند، گفتند
که ما یکماه دیگر با هم ملاقات خواهیم کرد.
یکماه بعد وقتی دوباره به ملاقات انیشتین رفتم به من گفت : من به
عنوان کسی که در فیزیک تجربه ای دارم می توانم به جرات بگویم نظریه
شما در آینده ای نه چندان دور علم فیزیک را متحول خواهد کرد باورم
نمی شد که چه شنیده ام، دیگر ازخوشحالی نمی توانستم نفس بکشم، در
ادامه اما توضیح دادند که البته نظریه شما هنوز متقارن نیست باید
بیشتر روی آن کار کنید برای همین بهتر است به تحقیقات خود ادامه
دهید من به دستیارم خواهم گفت همه امکانات لازم را در اختیار شما
بگذارند، به این ترتیب با پیگیری دستیار و ارسال نامه ای با امضا
انیشتین، بهترین آزمایشگاه نورآمریکا در دانشگاه شیکاگو، با
امکانات لازم را در اختیار من قرار دادند و درخوابگاه دانشگاه نیز
یک اتاق بسیار مجهز مانند اتاق یک هتل در اختیار من گذاشتند،اولین
روزی که کارم را در آزمایشگاه شروع کردم و مشغول جابجایی وسایل
شخصی بر روی میزم و کشوهای آن بودم، متوجه شدم یک دسته چک سفید که
تمام برگه های آن امضا شده بود در داخل یکی از کشوها جا مانده است،
بسرعت آن را نزد رئیس آزمایشگاه بردم و مسئله را توضیح دادم، رئیس
آزمایشگاه گفت این دسته چک جا نمانده متعلق به شما است که تمام
نیازمندیهای تحقیقاتی خود را بدون تشریفات اداری تهیه کنید این
امکان برای تمام پژوهشگران این آزمایشگاه فراهم شده است، گفتم اما
با این روش امکان سوءاستفاده هم وجود دارد؟ او در پاسخ گفت درصد
پیشرفت ما از این اعتماد در مقابل خطاهای احتمالی همکاران خیلی
ناچیز است.
بعد از مدتها تحقیق بالاخره نظریه ام آماده شد و درخواست جلسه
دفاعیه را به دانشگاه پرینستون فرستادم و بالاخره روزدفاع مشخص شد،
با تشویق حاضرین در جلسه، وارد سالن شدم و با کمال شگفتی دیدم
انیشتین در مقابل من ایستاد و ابراز احترام کرد و به دنبال او سایر
اساتید و دانشمندان هم برخواستند، من که کاملا مضطرب شده و دست و
پای خود را گم کرده بودم با اشاره ی پروفسور انیشتین و نشتستن در
کنار ایشان کمی آرام تر شده، سپس به پای تخته رفتم شروع کردم به
توضیح معادلات و محاسباتم و سعی کردم که با عجله نظراتم را بگویم
که پروفسور انیشتین من را صدا کرده و گفتند که چرا اینهمه با عجله؟
گفتم نمی خواهم وقت شما و اساتید را بگیرم ولی ایشان با محبت گفتند
خیر الان شما پروفسور حسابی هستید و من و دیگران الان دانشجویان
شما هستیم و وقت ما کاملا در اختیارشماست.
آن جلسه دفاعیه برای من یکی از شیرین ترین و آموزنده ترین لحظات
زندگیم بود من در نزد بزرگترین دانشمند فیزیک جهان یعنی آلبرت
انیشتین از نظریه خودم دفاع می کردم و مردی با این برجستگی من را
استاد خود خطاب کرد و من بزرگترین درس زندگیم را نیز آنجا آموختم
که هر چه انسان وجود ارزشمندتری دارد همان اندازه متواضع، مودب و
فروتن نیز هست. بعد از کسب درجه دکترا انیشتین به من اجازه داد که
در کنار او در دانشگاه پرینستون به تدریس و تحقیقاتم ادامه دهم