در افسانه ای هندی آمده است که مردی هر روز دو کوزه بزرگ آب به دو انتهای چوبی می بست...چوب را روی شانه اش می گذاشت و برای خانه اش آب می برد. یکی از کوزه ها کهنه تر بود و ترک های کوچکی داشت. هربار که مرد مسیر خانه اش را می پیمود نصف آب کوزه می ریخت. مرد دو سال تمام همین کار را می کرد. کوزه سالم و نو مغرور بود که وظیفه ای را که به خاطر انجام آن خلق شده به طورکامل انجام می دهد. اما کوزه کهنه و ترک خورده شرمنده بود که فقط می تواندنصف وظیفه اش را انجام دهد. هر چند می دانست آن ترک ها حاصل سال ها کار است. کوزه پیر آنقدر شرمنده بود که یک روز وقتی مرد آماده می شد تا از چاه آب بکشد تصمیم گرفت با او حرف بزند : " از تو معذرت می خواهم. تمام مدتی که از من استفاده کرده ای فقط از نصف حجم من سود برده ای...فقط نصف تشنگی کسانی را که در خانه ات منتظرند فرو نشانده ای. " مرد خندید و گفت: " وقتی برمی گردیم با دقت به مسیر نگاه کن. " موقع برگشت کوزه متوجه شد که در یک سمت جاده...سمت خودش... گل ها و گیاهان زیبایی روییده اند. مرد گفت: " می بینی که طبیعت در سمت تو چقدر زیباتر است؟ من همیشه می دانستم که تو ترک داری و تصمیم گرفتم از این موضوع استفاده کنم. این طرف جاده بذر سبزیجات و گل پخش کردم و تو هم همیشه و هر روز به آنها آب می دادی. به خانه ام گل برده ام و به بچه هایم کلم و کاهو داده ام. اگر تو ترک نداشتی چطور می توانستی این کار را بکنی؟
در کتاب های قدیمی هند نوشته اند که:
وقتی
که « فورهندی » پادشاه هندوستان شد، از میان وزیران شاه قبلی وزیری انتخاب
کرد، بسیار باهوش و دانا که در شجاعت و شهامت هیچ کس همانند او نبود.
فورهندی خیلی این وزیر را دوست می داشت، به طوری که وزیران دیگر از چشم او
افتاده بودند. وزیران که این موضوع را می دانستند به آن وزیر حسادت می
کردند و هر روز نقشه ای می کشیدند تا او را برکنار کنند.
روزی این
وزیران دور هم جمع شدند و نقشه تازه ای کشیدند. آنها از طرف پادشاه قبلی
که مرده بود نامه ای نوشتند که: « ای پادشاه بزرگ! من در آن دنیا خیلی
خوشحال هستم. هیچ چیزی کم ندارم، اما دلم برای وزیرم تنگ شده است. کسی را
ندارم که با او هم صحبت باشم. باید وزیرم را هر چه زودتر پیش من بفرستی تا
از تنهایی در بیایم. »
روزی روزگاری ، یک مورچه برای جمع کردن دانه های جو از از راهی عبور می کرد که نزدیک کندوی عسل رسید. از بوی عسل دهانش آب افتاد ولی کندو بر بالای سنگ بزرگی قرار داشت. مورچه هر چه سعی کرد از دیواره سنگی بالا رود و به کندو برسد نشد که نشد. دست و پایش لیز می خورد و می افتاد.
ادامه مطلب ...شاهزاده
ای بود که بعد از مرگ پدر خود، سرگرم کارهای بیهوده و گردش و تفریح شد. او
اصلاً به فکر مردم سرزمین خود نبود و آنقدر اسراف و ولخرجی کرد که پوهای
خزانه را بر باد داد.
روزی، یکی از نزدیکان شاهزاده، او را بر کنار
کرد و پادشاهی را به دست گرفت. شاهزاده که جوانی بی عرضه بود، چیزی نگفت
و به ناچار از پادشاهی به گدایی افتاد. کم کم بیچاره و بدبخت شد. هیچ کس
به او کمکی نمی کرد و حتی کسی حال او را هم نمی پرسید. همه دور و بر او را
خالی کردند. روزی، شاهزاده در کنار راهی نشسته بود. چند نفر از دوستان او
برای تفریح و گردش به باغی می رفتند شاهزاده را دیدند و گفتند: « تو هم با
ما بیا. » شاهزاده قبول کرد و همراه آنها به باغ رفت. در باغ، آشپز مخصوص
دوستان او، سرگرم کار بود و غذا می پخت. او مقداری گوشت داخل دیگی گذاشت و
مشغول کار دیگری شد. ناگهان سگی آمد و گوشت ها را از توی دیگ بیرون کشید و
خورد. وقتی آشپز سر رسید دیگ خالی شده بود. همه گفتند: « این کار، کار
شاهزاده است، حتماً چند روزی است که گوشت نخورده. » شاهزاده که این حرف ها
را شنید، خیلی ناراحت شد و دلش شکست.