پسرک از پدربزرگ پرسید: پدربزرگ در باره چه می نویسی؟
پدربزرگ
پاسخ داد: درباره تو پسرم، اما مهمتر از آنچه می نویسم، مدادی است که با
آن می نویسم! می خواهم وقتی بزرگ شدی، مثل این مداد بشوی.
پسرک با تعجب به مداد نگاه کرد و چیز خاصی در آن ندید:
اما این هم مثل بقیه مداد هایی است که دیده ام.
پدر بزرگ گفت : بستگی داره چطور به آن نگاه کنی، در این مداد پنج صفت هست که اگر به دست بیاوری برای تمام عمر به آرامش می رسی؛
صفت
اول: می توانی کارهای بزرگ انجام دهی، اما هرگز نباید فراموش کنی که دستی
وجود دارد که هر حرکت تو را هدایت می کند. این دست، خداست که همیشه تو را
در مسیر اراده اش حرکت می دهد.
صفت دوم: باید گاهی از آنچه می
نویسی دست بکشی و از مداد تراش استفاده کنی. این باعث می شود مداد کمی رنج
بکشد اما آخر کار، نوکش تیزتر می شود و اثری که از خود به جای می گذارد
ظریف تر و باریک تر. پس بدان که باید رنج هایی را تحمل کنی که باعث می شود
انسان بهتری شوی.
صفت سوم: مداد همیشه اجازه می دهد برای پاک کردن
یک اشتباه، از پاک کن استفاده کنیم. بدان که تصحیح یک کار خطا، کار بدی
نیست. در واقع برای اینکه خودت را در مسیر درست نگهداری، تصحیح خطا مهم
است.
صفت چهارم: چوب یا شکل خارجی مداد مهم نیست، زغالی اهمیت دارد که داخل چوب است. پس همیشه مراقب باش درونت چه خبر است.
و
سر انجام پنجمین صفت مداد: همیشه اثری از خود به جای می گذارد. هر کار در
زندگی ات می کنی، ردی به جای می گذارد. پس سعی کن نسبت به هر کار می کنی،
هشیار باشی وبدانی چه می کنی
کودکی ده ساله که دست چپش در یک حادثه رانندگی از بازو قطع شده بود، برای تعلیم فنون رزمی جودو به یک استاد سپرده شد. پدر کودک اصرار داشت استاد ازفرزندش یک قهرمان جودو بسازد استاد پذیرفت و به پدر کودک قول داد که یک سال بعد می‌تواند فرزندش را در مقام قهرمانی کل باشگاه‌ها ببیند.
باران به شدت می بارید و مرد اتومبیل خود را در جاده به پیش می راند، ناگهان تعادل
اتومبیل به هم خورد و از نرده های کنار جاده به سمت خارج منحرف شد.
از شانس خوبش، ماشین صدمه ای ندید اما لاستیک های آن داخل گل و لای گیر کرد و
راننده هر چه سعی نمود نتوانست اتومبیل را از گل بیرون بکشد.
به ناچار زیر باران از ماشین پیاده شد و به سمت مزرعه مجاور دوید و .....
حکایت است که پادشاهی از وزیر خداپرستش پرسید:
بگو خداوندی که تو می پرستی چه می خورد، چه می پوشد، و چه کار می کند؟ و اگر تا
فردا جوابم نگویی عزل می گردی.
وزیر سر در گریبان به خانه رفت. وی را غلامی بود که وقتی او را در این حال دید
پرسید که او را چه شده؟ و او
حکایت بازگو کرد. غلام خندید و گفت: ای وزیر عزیز این
سوال که جوابی آسان دارد. وزیز با تعجب گفت: یعنی تو آن می دانی؟ پس برایم بازگو.
- اول آنکه خدا چه می خورد؟
غم بندگانش را. که می فرماید من شما را برای بهشت و قرب خود آفریدم. چرا دوزخ را بر
می گزینید؟
- آفرین غلام دانا.
- دوم خدا چه می پوشد؟
رازها و گناه های بندگانش را.
- مرحبا ای غلام
وزیر که ذوق زده شده بود سوال سوم را فراموش کرد و با شتاب به دربار رفت و به
پادشاه بازگو کرد. ولی باز در سوال سوم درماند، رخصتی گرفت و شتابان به جانب غلام
باز رفت و سومین را پرسید.
غلام گفت: برای سومین پاسخ باید کاری کنی.
- چه کاری؟
- ردای وزارت را بر من بپوشانی، و ردای مرا بپوشی و مرا بر اسبت سوار کرده و افسار
به دست به درگاه شاه ببری تا پاسخ را باز گویم.
وزیر که چاره ای دیگر ندید، قبول کرد و با آن حال به دربار حاضر شدند.
پادشاه با تعجب از این حال پرسید ای وزیر این چه حالیست تو را؟
و غلام آنگاه پاسخ داد که این همان کار خداست که وزیری را در خلعت غلام و غلامی را
در خلعت وزیری حاضر نماید.
پادشاه از درایت غلام خوشنود شد و بسیار پاداشش داد و او را وزیر دست راست خود کرد