شهسواری به
دوستش گفت: بیا به کوهی که خدا آنجا زندگی می کند برویم.
میخواهم ثابت کنم که او فقط بلد است به ما دستور بدهد، و
هیچ کاری برای خلاص کردن ما از زیر بار مشقات نمی کند.
دیگری گفت: موافقم. اما من برای ثابت کردن ایمانم می آیم.
وقتی به قله رسید ند، شب شده بود. در تاریکی صدایی شنیدند:
سنگهای اطرافتان را بار اسبانتان کنید و آنها را پایین
ببرید.
شهسوار اولی گفت: می بینی؟ بعد از چنین صعودی، از ما می
خواهد که بار سنگین تری را حمل کنیم. محال است که اطاعت
کنم.
دیگری به دستور عمل کرد. وقتی به دامنه کوه رسید، هنگام
طلوع بود و انوار خورشید، سنگهایی را که شهسوار مومن با
خود آورده بود، روشن کرد. آنها خالص ترین الماس ها بودند.
روزی روزگاری، عابد خداپرستی بود که در عبادتکده ای در دل کوه راز
و نیاز خدا میکرد، آنقدر مقام و منزلتش پیش خدا زیاد شده بود که
خدا هر شب به فرشتگانش امر میکرد تا از طعام بهشتی، برای او
ببرند... و او را بدینگونه سیر نمایند.
بعد از 70 سال عبادت ، روزی خدا به فرشتگانش گفت: امشب برای او
طعام نبرید، بگذارید امتحانش کنیم آن شب عابد هر چه منتظر غذا شد،
خبری نشد، تا جایی که گرسنگی بر او غالب شد.
طاقتش تمام شد و از کوه پایین آمد و به خانه آتش پرستی که در دامنه
کوه منزل داشت رفت و از او طلب نان کرد، آتش پرست 3 قرص نان به او
داد و او بسمت عبادتگاه خود حرکت کرد.
سگ نگهبان خانه آتش پرست به دنبال او راه افتاد، جلوی راه او را
گرفت ...
مرد عابد یک قرص نان را جلوی او انداخت تا برگردد و بگذارد او
براهش ادامه دهد، سگ نان را خورد و دوباره راه او را گرفت، مرد قرص
دوم نان را نیز جلوی او انداخت و خواست برود اما سگ دست بردار نبود
و نمی گذاشت مرد به راهش ادامه دهد. مرد عابد با عصبانیت قرص سوم
را نیز جلوی او انداخت و گفت : ای حیوان تو چه بی حیایی! صاحبت قرص
نانی به من داد اما تو نگذاشتی آنرا ببرم؟
به اذن خدای عز و جلٌ ، سگ به سخن آمد و گفت: من بی حیا نیستم، من
سالهای سال سگ در خانه مردی هستم، شبهابی که به من غذا داد پیشش
ماندم ، شبهایی هم که غذا نداد باز هم پیشش ماندم، شبهایی که مرا
از خانه اش راند، پشت در خانه اش تا صبح نشستم ... تو بی حیایی، تو
که عمری خدایت هر شب غذای شبت را برایت فرستاد و هر چه خواستی
عطایت کرد، یک شب که غذایی نرسید، فراموشش کردی و از او بریدی و
برای رفع گرسنگی ات به در خانه یک آتش پرست آمدی و طلب نان کردی
...
مرد با شنیدن این سخنان منقلب شد و به عبادتگاه خویش بازگشت و توبه
کرد
روزی یکی از شاگردان شیوانا از او پرسید:" استاد چگونه است که هر
انسانی یک شغل و قیافه خاصی را زیبا و قشنگ می پندارد! یکی قد بلند
و ابروی باریک را دوست دارد و دیگری ابروهای پرپشت و چشمان درشت را
می پسندد و فردی دیگر به تیپ و قیافه کاملا متفاوتی دل می بندد.
دلیل این همه تنوع در تفسیر زیبایی چیست؟ و از کجا بدانیم که همسر
آرمانی ما چه شکل و قیافه ای دارد!؟"
شیوانا پاسخ داد: " موضوع اصلا شکل و قیافه نیست. موضوع خاطره خوش
و اثرگذار و مثبتی است که آن شخص در زندگی کودکی و جوانی خود داشته
است. همه اینها بستگی به این دارد که آن شخص یا اشخاصی که به انسان
توجه داشته اند و با او صمیمی شده اند قیافه شان چه شکلی بوده است.
در واقع وقتی انسان به چهره ای خیره می شود در لابلای رنگ چشم و
شکل ابرو و اندام فرد محبت و شور و شوق و مسرتی را جستجو می کند که
در ذهن خود قبل از آن از صاحب چنان هیبتی تجربه نموده و یا در
خاطره اش حک شده است. انسان ها همه شبیه همدیگرند و هیچ کسی زیباتر
از دیگری نیست. این ذهن ماست که در لابلای شکل و قیافه و رفتار و
حرکات آدم ها به دنبال گمشده رویاهای خود می گردد و آن را به چشم
زیبا و تیر مژگان ترجمه می کند!"
آنگاه شیوانا لختی سکوت کرد وسپس لبخندی زد و گفت: "خوب در اطراف
خود دقیق شوید! مردی را می بینید که از سرزمینی دور همسری را برای
خود انتخاب کرده است. در چهره آن دختر دقیق شوید! می بینید که
شباهت هایی غیر قابل انکار با همشهریان و اهل خانواده و فامیل آن
مرد دارد. در واقع او این شباهت ها را در قیافه آن زن دیده است و
همه خاطرات خوبی که در کودکی با صاحبان چنین مشخصاتی داشته را به
یکباره در چهره ان زن دیده است و به او دلباخته است. برای همین است
که زیبایی مورد اشاره دیگران برای شما عادی جلوه می کند و اهالی یک
قبیله خاص ، اشخاص با شکل و قیافه ثابت و مشخصی را زیبا و جذاب می
پندارند. در واقع هیچکس زیباتر از دیگری نیست. این خاطرات متصل به
شکل و چهره و ادا و اطوار هاست که توهم تفاوت زیبایی را در ذهن ها
ایجاد می کند."
اون (دختر) رو تو یک مهمونی
ملاقات کرد. خیلی برجسته بود، خیلی از پسرها دنبالش بودند
در حالیکه او (پسر) کاملا طبیعی بود و هیچکس بهش توجه نمی
کرد.
یکدفعه پسر پیش خدمت رو صدا
کرد، "میشه لطفا یک کم نمک برام بیاری؟ می خوام بریزم تو
قهوه ام." همه بهش خیره شدند، خیلی عجیبه! چهره اش قرمز شد
اما اون نمک رو ریخت توی قهوه اش و اونو سرکشید. دختر با
کنجکاوی پرسید، "چرا این کار رو می کنی؟" پسر پاسخ داد،
"وقتی پسر بچه کوچیکی بودم، نزدیک دریا زندگی می کردم،
بازی تو دریا رو دوست داشتم، می تونستم مزه دریا رو بچشم
مثل مزه قهوه نمکی. حالا هر وقت قهوه نمکی می خورم به یاد
بچگی ام می افتم، زادگاهم، برای شهرمون خیلی دلم تنگ شده،
برا والدینم که هنوز اونجا زندگی می کنند." همینطور صحبت
می کرد، اشک از گونه هاش سرازیر شد. دختر شدیدا تحت تاثیر
قرار گرفت. یک احساس واقعی از ته قلبش. مردی که می تونه
دلتنگیش رو به زبون بیاره، اون باید مردی باشه که عاشق
خونوادشه، هم و غمش خونوادشه و نسبت به خونوادش مسئولیت
پذیره... بعد دختر شروع به صحبت کرد، در مورد زادگاه دورش،
بچگیش و خونوادش.
مکالمه خوبی بود، شروع خوبی
هم بود. اونها ادامه دادند به قرار گذاشتن. دختر متوجه شد
در واقع اون مردیه که تمام انتظاراتش رو برآورده می کنه:
خوش قلبه، خونگرمه و دقیق. اون اینقدر خوبه که مدام دلش
براش تنگ میشه! ممنون از قهوه نمکی! بعد قصه مثل تمام
داستانهای عشقی زیبا شد، پرنسس با پرنس ازدواج کرد و با هم
در کمال خوشبختی زندگی می کردند....هر وقت می خواست قهوه
براش درست کنه یک مقدار نمک هم داخلش می ریخت، چون می
دونست که با اینکار حال می کنه.
بعد از چهل سال، مرد در
گذشت، یک نامه برای زن گذاشت، " عزیزترینم، لطفا منو ببخش،
بزرگترین دروغ زندگی ام رو ببخش. این تنها دروغی بود که به
تو گفتم--- قوه نمکی. یادت میاد اولین قرارمون رو؟ من اون
موقع خیلی استرس داشتم، در واقع یک کم شکر می خواستم، اما
هول کردم و گفتم نمک. برام سخت بود حرفم رو عوض کنم
بنابراین ادامه دادم. هرگز فکر نمی کردم این شروع
ارتباطمون باشه! خیلی وقت ها تلاش کردم تا حقیقت رو بهت
بگم، اما ترسیدم، چون بهت قول داده بودم که به هیچ وجه بهت
دروغ نگم... حال من دارم می میرم و دیگه نمی ترسم که
واقعیت رو بهت بگم، من قوه نمکی رو دوست ندارم، چه عجیب بد
مزه است... اما من در تمام زندگیم قهوه نمکی خوردم! چون تو
رو شناختم، هرگز برای چیزی تاسف نمی خورم چون این کار رو
برای تو کردم. تو رو داشتن بزرگترین خوشبختی زندگی منه.
اگر یک بار دیگر بتونم زندگی کنم هنوز می خوام با تو آشنا
بشم و تو رو برای کل زندگی ام داشته باشم حتی اگه مجبور
باشم دوباره قهوه نمکی بخورم.
اشک هاش کل نامه رو خیس کرد.
یه روز، یه نفر ازش پرسید، " مزه قهوه نمکی چیست؟ اون جواب
داد "شیرینه"
آخر مهمانی، دختره رو به
نوشیدن یک قهوه دعوت کرد، دختر شگفت زده شد اما از روی
ادب، دعوتش رو قبول کرد. توی یک کافی شاپ ناز نشستند، پسر
عصبی تر از اون بود که چیزی بگه، دختر احساس راحتی نداشت و
با خودش فکر می کرد، "خواهش می کنم اجازه بده برم
خونه..."